Het is maandagmiddag ruim een week geleden. 2 dagen achtereen heeft het enorm gesneeuwd. Opnieuw ga ik met de sneeuwschuiver de stoep op. Zorgen dat het pad wat schoner wordt. Pff wat een exercise. Ik kan merken dat ik al even niet gesport heb. Mooi dat ik nu ff kan sporten zo! Na het eigen pad schuif ik straks nog wel even door, bedenk ik me.
De buren zijn op leeftijd. Ik zou niet willen dat zij vallen. Deze lieve buitenmensen help ik graag om makkelijker naar buiten te gaan.
Op het laatste stukje voor ons huis zie ik de buurman tegemoet komen met de schep. Hij heeft zijn pad bijna klaar. Hij vertelt me hoe hij naar Veghel mocht voor de vaccinatie eergisteren. Trots dat hij hem heeft gehad. Vanuit mijn ervaring in de zorg vraag ik me oprecht af of dit niet anders kon. Tegelijkertijd zie ik bij hem de tevredenheid.
Dus waarom zou ik me druk maken? Ik vraag of ik hem nog bij het pad voor het huis kan helpen. "Nee hoor, dat doe ik zo. Ik wil ook fit blijven." Ik schiet in de lach. Ruim boven de 80 lijkt het hem stukken makkelijker te gaan de sneeuw te verplaatsen. Hoogste tijd mijn eigen lichaam fitter te houden, denk ik nog.
Ik bied hem wat strooizout aan. "Dat hoeft niet", zegt hij. "Ik fiets zo even naar de winkel!"
Ik word bedankt voor de hulp en ga bij de kachel zitten met deze wijze lessen.
Ik dacht dat ik me al zo bewust was van de eigen kracht. Maar de natuur liet me opnieuw zien dat deze vooral groeit door het zelf te doen en ervaren, met trots. En het liefst met mensen die naast je staan. Dat maakt de wereld zo veel mooier.
Iedere keer weer merk ik hoe het eigen bewustzijn helpt om de waarde van eigen regie nog meer te zien. De belangrijkste waarde. Maar lang niet altijd het makkelijkst.
Hij fietst weg, over een weg die ik liever bewandel.
De trots en voldoening van deze eigen-wijsheid is enorm.
En als het nodig zou zijn, dan is er hulp genoeg.
Reactie plaatsen
Reacties